Menu
Menu
Projecten moeten volle bak door, terwijl het voor de mensen in die projecten steeds lastiger wordt om dit binnen hun beschikbare tijd of energie voor elkaar te krijgen. Ondanks dat alle partijen met deze worsteling lijken te kampen, blijft het onderwerp grotendeels onbesproken.
We verliezen elkaar uit het oog, gaan eerder uit van verkeerde intenties en maken onze worstelingen daardoor minder snel bespreekbaar. Opdrachtgevers bij wie de werklast te hoog is, blijven doorrennen, in plaats van dit bespreekbaar te maken en hulp te vragen. En dat terwijl de opdrachtnemer met hetzelfde probleem worstelt. Beide partijen verwachten onbegrip van de ander en nemen aan dat, als zij zich kwetsbaar opstellen, zij daar zelf de last van ondervinden. Dergelijke aannames zorgen ervoor dat het signaleren en bespreken ‘dat het even minder lekker gaat’, niet gebeurt.
Deze beelden en signalen kom ik de afgelopen maanden meer en meer tegen, wat bij mij een dubbel gevoel oproept. Aan de ene kant: “Zonde! We hebben zulke goede stappen gezet in het vergroten van openheid en vertrouwen. We kunnen het toch niet laten gebeuren dat we weer terugvallen?!” Tegelijkertijd voel ik een enorme potentie. Het biedt namelijk kansen om de samenwerking naar nieuwe hoogtes te brengen. Om samen een stap te zetten naar een diepere verbinding en een grotere mate van openheid die de samenwerking verder versterkt.
Hoe kunnen we voldoende rust en ruimte vinden en zorgen dat die gezamenlijke achtbaan waar we inzitten, leuk blijft? Het belangrijkste is om in gesprek en in verbinding te blijven. Organiseer samen een goede overlegstructuur waarin ook aandacht is voor een persoonlijke check-in. Zorg dat je echt aanwezig bent in een overleg en ga niet tussendoor nog even je mails en chatberichten beantwoorden. Luister naar de ander en vraag door naar hoe het écht gaat. Daarnaast kan tussentijdse reflectie door bijvoorbeeld samen een stukje te wandelen, helpen om even uit te zoomen en na te gaan hoe het project loopt.
Kortom, het vergroten van aandacht en oog hebben voor de situatie van de ander is altijd, maar des te meer in deze lastige situatie, essentieel. Alle ballen moeten in de lucht blijven, en dan is overgooien vaak makkelijker dan jongleren.
Dit artikel is reeds verschenen in Cobouw